We gingen met school naar Pathe de Munt, om een film te zien van de IDFA. De IDFA staat voor International Documentaire Festival Amsterdam. We gingen naar de documentaire 'Rap is War', de documentaire gaat over Cuba. Cuba heeft nog steeds het communisme, en heeft een dictator. Cuba wil vrijheid. Van de regering mag niemand iets slechts zeggen over de dictator, of over de vrijheid van Cuba in het algemeen. Er zijn overal undercover polities (onder de burgers). De burgers verdienen allemaal het zelfde, en dat is heel weinig (communisme). Ze hoeven maar één ding verkeerd te zeggen en ze belanden al in de gevangenis. De muziek mag ook alleen maar over het 'Mooie Cuba' gaan, en niet alle ellende. Het is ook allemaal een toneelspel voor de toeristen (zeggen ze in de film). Maar ik ben er vorig jaar ook geweest, en ik kwam er wel achter hoe het er aan toe ging. Tuurlijk zie ik niet alles. Maar mijn moeder wou expres ook de arme kant laten zien van Cuba, en niet alleen de resorts. We werden ook bijna bestolen van kleine kinderen (lijmsnuifers), en er werd ook behoorlijk vaak gebedelt. De regering probeert dat te voorkomen, maar het lukt gewoon niet, want mensen komen toch wel in opstand. Bijvoorbeeld het rap duo; Viva Cuba Libre. Hun rappen over de regering, en hoe aggresief de politie is tegen de bevolking. Natuurlijk mag het niet van de regering, dus daarom delen ze het illegaal uit. De documentaire maker, heeft ook stiekem gefilmd. Als de regering van Cuba er achter komt, krijgt hij 22 jaar celstraf! Ik vond de film best wel heftig, omdat de politie elke keer de optredens proberen te saboteren. Alleen maar omdat mensen naar muziek willen luisteren... Maar ik vond de documentaire wel een beetje langdralig... Want ze herhalen ook heel veel mensen, en er zit gewoon geen tempo in de film. Het is een observerende documentaire, er word zo min mogelijk gebruik gemaakt van een commentaarstem. Het is ook een interactieve documentaire en een poetische documentaire. Het eerste documentaire genre houd in dat er veel gebruik word gemaakt van interviews, de interviewer maakt een bepaald beeld. De tweede documentaire genre houd in dat de film een bepaalde sfeer wil geven, en een bepaald gevoel wil overbrengen. Dat merk ik heel duidelijk aan de dramatische beelden en geluiden. Ik vond de film op zich wel leerzaam, maar ik verloor na een tijdje wel m'n aandacht, omdat er zo veel herhaling in komt.
Elise H4a
Geen opmerkingen:
Een reactie posten